Mroczna obietnica

RECENZJA Autor: @D.B.Foryś Wydawnictwo: Dom Wydawniczy D.B.Foryś Premiera: 20.10.2022 r. Legimi: Mroczna obietnica - D. B. Foryś - ebook + książka - Legimi online Sklep: D. B. Foryś - autorka powieści (dbforys.pl) Mroczna obietnica to drugi tom z dylogii pt. Ukryte w ciemności. Mroczną pokusę „połknęłam” na raz i nie mogłam się doczekać, kontynuacji, gdy w końcu powstała i ją przeczytałam, chce jeszcze i ciągle mi mało! Dorota Foryś jest autorem, którego biorę w ciemno, od kiedy kupiła mnie swoją dylogią pt. Miłosna gra. Wszystko, co wyjdzie spod jej pióra, wkrótce ląduje na mojej półce i to są książki, których fabuły się nie zapomina, pomimo upływającego czasu. Alan z Kornelią zamieszkali na słonecznym Zanzibarze uciekając przed przeszłością, lecz ona nadal się za nimi ciągnęła i nie pozwalała o sobie zapomnieć. Obydwoje chcieliby wymazać przeszłość z pamięci i zacząć życie na nowo, ale jeśli drzwi nie są zamknięte, zawsze mógł ktoś przez nie wejść, przez te metaforyczne drzwi wkradła się przeszłość i musieli stawić jej czoła, aby móc w końcu bez strachu patrzeć przed siebie i nie musieć się ciągle oglądać przez ramię czy wróg nie celuje w ich głowy z broni. Tajemnice Alana wychodzą na jaw, gdy wróg znów im zagraża. Senny koszmar Neli znów spędza jej sen z powiek, a ich związek zostaje wystawiony na kolejne próby. Czy ich związek przetrwa kolejną, tak bolesną i okrutną próbę? Czy Alan w końcu uwolni się od mrocznej części jego starego życia? O tym musicie przekonać się sami, sięgając po Mroczną obietnicę, tylko najpierw przeczytajcie koniecznie Mroczną pokusę. ???? Co to były za emocje! Cała książka jest naszpikowana tajemnicami, wciągając coraz bardziej czytelnika, a odłożenie książki jest niemal niemożliwe przez akcje, których w książce nie zabraknie. Między bohaterami czuć ogień i pożądanie, opisane w bardzo smaczny sposób, a cała fabuła okraszona jest mafijnymi porachunkami. W tym tomie zdecydowanie więcej się dzieje, lecz pokusić się mogę o stwierdzenie, że Mroczna obietnica, jest na równie wysokim poziomie, jak nie wyższym niż Mroczna pokusa. Uwielbiam pióro Doroty, jej książki czyta się z ogromną przyjemnością, książki są bardzo dopracowane, a fabuła nie jest nigdy oczywista i potrafi zaskoczyć czytelnika. Jeśli myślicie, że książka z mafią w tle Was nie zaskoczy, to musicie koniecznie sięgnąć po Mroczną obietnicę i zmienicie zdanie. Dziękuję Ci Dorota za kolejną świetną książkę, z którą się bardzo dobrze bawiłam, ale jak już zapowiedziałam, będę cię męczyć o kolejny tom i upomnę się o swoje. :P Serdecznie polecam całą dylogię, a na pewno nie pożałujecie! #book #książka #booklovers #czytamlegalnie #czytaniejestsexy #płomienneerotyki #współpraca #mrocznaobietnica #ukrytewciemnosci #romanserotyczny #dbforys

„Bo gdy mężczyzna pragnie kobiety pełnej nadziei, nikt nie stanie mu na drodze do odkupienia.” „Mroczna pokusa”, którą przeczytałam w zeszłym roku dostarczyła mi bogaty zestaw emocji, po których z niecierpliwością czekałam na kontynuację, więc teraz, sięgając po „Mroczną obietnicę”, czyli drugą część serii „Ukryte w ciemności”, liczyłam na kolejną porcję fascynującej lektury. I się nie zawiodłam. Alan i Kornelia z uroczym psem Pogo spędzają czas w Zanzibarze odpoczywając po wydarzeniach, jakie miały miejsce w „Mrocznej pokusie”. To jest ich ucieczka przed przeszłością, problemami, ale też wymiarem sprawiedliwości. Groźny gangster, Roman, oczekuje na proces, ale Alan jest w tę sprawę mocno wplątany, więc teraz, z daleka od rodzinnego kraju, razem z Nelą starają się żyć w miarę normalnie, prowadząc pensjonat dla turystów. Ona nie wie, że Alan, nadal prowadzi działalność, którą przejął po Romanie i utrzymuje kontakt ze swym najbardziej zaufanym człowiekiem, Igorem. Z kolei Kornelia, w tajemnicy przez ukochanym, spotyka się z dawnym działaczem przestępczego światka Mosie’m, z którym trenuje afrykańską formę boksu – dambe. To pozwala jej utrzymać formę, ale też poradzić sobie ze stresem i traumą. Ten pozorny spokój i sielankę zakłóca telefon od Igora, który ostrzega Alana, żeby uważał, gdyż szukają go Rosjanie. Spotkanie z nimi następuje chwilę po tej informacji. Na ich czele stoi Grisza, który w imieniu bossa mafii, Anatolija, składa Alanowi propozycję, w wyniku której konieczny jest jego powrót do Polski. "Mroczna obietnica" jest jeszcze lepsza, niż „Mroczna pokusa”, chociaż ma zupełnie inny charakter. Tak jak obiecała Pani Dorota Foryś w dedykacji zamieszczonej na pierwszej stronie książki, nie zabrakło mi wrażeń i jednocześnie dobrej zabawy. W swoim lekkim, ale ekspresyjnym stylu prowadziła moją uwagę nie pozwalając na jej rozproszenie aż do ostatniej linijki tekstu. Po pierwszych, sielankowych niemal akapitach naznaczonych erotyzmem i spokojem, następuje zwrot akcji i wszystko przyspiesza, nie pozostawiając chwili na oddech. Pierwsza część pt.: „Mroczna pokusa” była bardziej stonowana, zbliżona swoim klimatem do romansu z elementami mafijnymi, które ujawniły się w finałowych scenach. Teraz wszystko rozgrywa się znacznie szybciej i wciąż miałam wrażenie, że za chwilę stanie się coś, co zupełnie wywróci życie bohaterów do góry nogami. Jest bardziej ekspresyjnie, brutalnie, nawet krwawo, a do tego mocno erotycznie. Wszystko jednak jest w granicach normy i smaku, chociaż pojawiają się wulgaryzmy, ale trudno, by w świecie przestępczym zwracano się do siebie w ugrzeczniony sposób. Te bardziej dosadne słowa wypowiadają też narratorzy dla podkreślenia swoich nastrojów, przeżyć, reakcji i określeń, tego, czego doświadczają. Forma prowadzenia fabuły nie uległa zmianie i nadal możemy ją poznawać w narracji naprzemiennej w rozdziałach opatrzonych tytułami i grafiką, taką samą, jak w pierwszym tomie. Różnica polega na tym, że tym razem kwestie, które przypisane są Alanowi zaczynają się od słowa „Jego…”, a Kornelii od słowa „Jej…”, po czym następuje określenie, czego dotyczy dany epizod. Niewątpliwie mocną stroną są bohaterowie, zarówno główni, jak i drugoplanowi. Kornelia początkowo działała mi na nerwy, gdy zupełnie nieadekwatnie do sytuacji ciskała gromy gniewu, nie przyjmując argumentów Alana, a nawet nie chcąc go wysłuchać. Zamiast wspierać go, zrozumieć, dlaczego ukrywał przed nią niektóre sprawy, zachowywała się jak rozkapryszona panienka unosząc się dumą. Ona też nie wszystko mu przecież mówi i nie jest do końca szczera. Zatem przez cały czas muszą nauczyć się razem współpracować, rozmawiać, planować i pokonać wspólnych wrogów. Pani Foryś ponownie stworzyła dynamiczną, pełną zwrotów akcji historię, którą czyta się z zapartym tchem i ze sporym bagażem emocji. Od pierwszych scen, które pozornie są spokojne, można wyczuć zbliżające się niebezpieczeństwo i tego rodzaju zdarzeń nie brakuje w „Mrocznej obietnicy”. Zakończenie daje możliwość kontynuacji, więc czas pokaże, czy autorka powróci jeszcze do historii Alana i Neli. Książkę przeczytałam, dzięki autorce

Szybciej, więcej, intensywniej – tymi słowami można określić najnowszą książkę Doroty Bożeny Foryś „Mroczna obietnica”, będącą drugim tomem cyklu romansu mafijnego „Ukryte w ciemności”. Podobnie jak w poprzedniczce i tutaj narracja jest pierwszoosobowa, podzielona między dwoje bohaterów – Kornelię oraz jej partnera Alana, która następuje naprzemiennie co rozdział. Książka ma ledwo 250 stron (druk), ale co tam się dzieje, Czytelnicy Drodzy. W jedynce akcja skupiała się na malowniczym domku znajdującym się głęboko w lesie, głównie w zimowej scenerii, rozwijała się wolno, gdyż stopniowo były zawiązywane relacje między bohaterami. Nabrała tempa pod koniec powieści. W „Mrocznej obietnicy” spokojnie, sielsko jest jedynie na pierwszych stronach i szybko następuje skok na głęboką wodę, w światek konszachtów i globalnych sporów mafijnych. Odwiedzimy z bohaterami też kilka krajów na innych kontynentach. Działo się będzie naprawdę dużo, co udało się świetnie zmieścić Autorce w tak krótkiej książce: od strzelanin i scen szpiegowskich, po wybuchy, porwania i zabójstwa, gdzie zawsze w tle krąży policja i prokurator. Nawet drony! Książka to nie tylko akcja, ale też sporo relacji pomiędzy głównymi bohaterami dotyczących ich związku, który co chwilę wystawiany jest na ciężką próbę. Polepszeniu stosunków zdecydowanie nie służą tajemnice skrywane przez Alana. Nie zdradzę oczywiście, czy mają związek z chronieniem Kornelii, czy może chodzi o coś innego. Mrocznego. Czy związek pomiędzy niebezpiecznym gangsterem, który nie potrafi wyzbyć się zgubnej przeszłości, a zwykłą, znacznie młodszą od niego dziewczyną, pragnącą spokoju, ma szanse się utrzymać? Nie zabraknie też pikantnych scen, których jest o wiele więcej, niż w poprzedniej książce. Napisane zostały bardzo dobrze. Pełnią funkcję relaksacyjnego przerywnika między mocniejszymi epizodami. Bohaterowie przeszli tu znaczną przemianę. Kornelia nie jest tą delikatną dziewczyną z poprzedniego tomu, nie boi się zaproponować swojego udziału w niebezpiecznych akcjach. Jest gotowa w każdej chwili iść z pomocą przyjaciołom i rodzinie. A gdy ma traumę – bierze sprawy w swoje ręce i próbuje im zaradzić. Nie strzela też focha z byle powodu, a jeśli już się gniewa, potrafi wybaczyć. Alan natomiast ostrożnie stawia kroki. Traktuje Kornelię bardziej jak partnera na równi sobie, a nie dziecko. Stara się wyjść na prostą, choć niezbyt mu to wychodzi ze względu na siły, które są znacznie potężniejsze niż jego własne. Zakończenie zaskakuje, choć ma się co do niego pewne przypuszczenia. Mogę się posłużyć tu cytatem z gry komputerowej „Unreal 1”: „Tak wiele się wydarzyło, a tak niewiele się zmieniło”. Poprzeczka została podniesiona wysoko, już nie mogę się doczekać, jak zostanie to rozwiązane w kolejnej części. W książce nie brakuje humoru, który przekazywany jest głównie przy pomocy dialogów. Jedyne, co mi się nie podobało, co jest jednak kwestią gustu, to za dużo wulgaryzmów, zarówno sytuacyjnych, jak i określających intymne części ciała. Zwłaszcza w narracji Alana. Zawsze mam z tym problem, bo z jednej strony taki język w rzeczywistości wypada jak najbardziej naturalnie, niemniej w książce wolałabym na przykład peryfrazy albo manipulację sarkazmem. Była też jedna scena, gdzie gangsterzy postąpili nierozważnie w kwestii posiadania pewnego przedmiotu przez innego bohatera. Na końcu nie zabraknie oczywiście listy muzyki, której można słuchać podczas lektury, jak i bardzo miłych, ciepłych słów Autorki skierowanych do czytelników. Świetne są takie dodatki. Jeśli chodzi o język, jest lekki. Redakcja i korekta zostały zrobione perfekcyjnie, co zresztą jest już marką Autorki. To wszystko sprawia, że lektura, choć porusza ciężkie tematy, dotyczące więzienia czy morderstw, działa bardzo relaksacyjnie. Idealnie nadaje się na wakacje, jesienne wieczory, jak i walentynki, bo i ten motyw się pojawia. W skrócie: polecam! Kupować i czytać :)